Alfreda Bielickiego poznałem w listopadzie 2010 r. Jeszcze przed pierwszym spotkaniem liczyłem na niesamowite opowieści, przynajmniej przypominające relacje spod Arsenału. W końcu czego innego można spodziewać się po kimś, kto ponad rok spędził w jednym z najbardziej bojowych oddziałów podziemnej Warszawy. „Urodziłem się w Warszawie 16 XII 1922 r. Moja matka Joanna z domu Kierzkowska zmarła w 1928 r. Po ukończeniu szkoły powszechnej (7 klas) w 1937 r. rozpocząłem praktykę u wuja Romana Kierzkowskiego, który posiadał warsztat blacharski przy ul. Zielnej 23. Pracowałem...

Przez lata pisano o nim NN. Nazwisko nieznane. Ci którzy go znali pamiętali jedynie pseudonim, „Pikolo”. Dokumenty dodatkowo podawały kryptonim – 41 S. Dzisiaj, w 90 rocznicę urodzin, dzięki pamięci bliskich i odrobinie szczęścia, pojawia się okazja, aby przywrócić mu imię. Józef Petkowicz przyszedł na świat w Wohyniu 19 marca 1925 r. W trakcie wojny znalazł się w Warszawie. Tutaj od kwietnia albo lipca 1943 r., dokumenty nie są precyzyjne, pracował w konspiracji. Jako żołnierz Grupy „Andrzeja”, później znanej jako Oddział Dyspozycyjny „A” Kedywu Okręgu Warszawskiego...

„Zanim wyruszymy ze Sławomirem Bielickim oglądać teren fabryki Pocisk, opowiada mi on jeszcze historię, po której usłyszeniu trudno się nie wzruszyć. – Nie nazwałbym tego handlem wymiennym – mówi – ale ci jeńcy strugali takie małe piszczałki w kształcie ptaków. Wręczali je tym, którzy im pomogli”. Różne rzeczy zdarzało się pisać, ale tą jedną uważam za szczególnie istotną – tragiczne losy żołnierzy sowieckich, którzy podczas wojny, już latem 1941 r., trafiali do obozów na terenie Warszawy i w jej okolicach. Dokarmiani i ratowani przez Polaków, dzisiaj,...

Najpierw pojawili się żandarmi. Otoczyli skrzyżowanie Senatorskiej z Miodową, rozstawili broń maszynową. Po chwili, od strony placu Teatralnego, nadjechały ciężarówki. W jednych jeszcze więcej żandarmów, w innych więźniowie, których zaraz po zatrzymaniu samochodów zaczęto trójkami wyciągać na ulicę. Ubrani jakby dopiero co wyszli ze szpitala, z białymi opaskami na oczach. „Prowadzą ich pod ręce, trzask salwy, dokonało się. Słyszę szloch bladej mej matki i pacjentki, która była akurat. Zaciskam zęby. Następna partia, znowu trzask, szloch kobiet i następni. Z ostatniej...