Alfreda Bielickiego poznałem w listopadzie 2010 r. Jeszcze przed pierwszym spotkaniem liczyłem na niesamowite opowieści, przynajmniej przypominające relacje spod Arsenału. W końcu czego innego można spodziewać się po kimś, kto ponad rok spędził w jednym z najbardziej bojowych oddziałów podziemnej Warszawy. „Urodziłem się w Warszawie 16 XII 1922 r. Moja matka Joanna z domu Kierzkowska zmarła w 1928 r. Po ukończeniu szkoły powszechnej (7 klas) w 1937 r. rozpocząłem praktykę u wuja Romana Kierzkowskiego, który posiadał warsztat blacharski przy ul. Zielnej 23. Pracowałem...

Przez lata pisano o nim NN. Nazwisko nieznane. Ci którzy go znali pamiętali jedynie pseudonim, „Pikolo”. Dokumenty dodatkowo podawały kryptonim – 41 S. Dzisiaj, w 90 rocznicę urodzin, dzięki pamięci bliskich i odrobinie szczęścia, pojawia się okazja, aby przywrócić mu imię. Józef Petkowicz przyszedł na świat w Wohyniu 19 marca 1925 r. W trakcie wojny znalazł się w Warszawie. Tutaj od kwietnia albo lipca 1943 r., dokumenty nie są precyzyjne, pracował w konspiracji. Jako żołnierz Grupy „Andrzeja”, później znanej jako Oddział Dyspozycyjny „A” Kedywu Okręgu Warszawskiego...

Kiedy inni nie mają żadnego, on ma aż trzy groby. Jeden hen daleko od miejsca, gdzie został stracony – w Zakopanem, na Pęksowym Brzyzku. Bliżej końca niż początku, lekko odsunięte od głównej alejki, dwa głazy, obłożone mniejszymi kamieniami, obrośnięte niewielkimi iglakami, na jednym z nich tablica z czterema nazwiskami, a „na dole” on, Waldemar Baczak, „Arne”, „Henryk”, „Młody”. Jednak nie tutaj leży. Kolejne dwa na warszawskich Powązkach. Jeden, rodzinny pochówek, drugi, kwatera „na Łączce”. I ponownie oba są jedynie symboliczne. Chcąc złożyć...

Najpierw pojawili się żandarmi. Otoczyli skrzyżowanie Senatorskiej z Miodową, rozstawili broń maszynową. Po chwili, od strony placu Teatralnego, nadjechały ciężarówki. W jednych jeszcze więcej żandarmów, w innych więźniowie, których zaraz po zatrzymaniu samochodów zaczęto trójkami wyciągać na ulicę. Ubrani jakby dopiero co wyszli ze szpitala, z białymi opaskami na oczach. „Prowadzą ich pod ręce, trzask salwy, dokonało się. Słyszę szloch bladej mej matki i pacjentki, która była akurat. Zaciskam zęby. Następna partia, znowu trzask, szloch kobiet i następni. Z ostatniej...

Wtorek, 1 lutego 1944 r. Warszawa. Kilka minut po godzinie 9:00. Na ulicy pojawia się Opel Admiral o numerze rejestracyjnym SS-20795, a w nim dwóch ludzi – kierowca i generał. Za trzy tygodnie ma obchodzić 40 urodziny. Teraz, w czarnym skórzanym płaszczu, na przednim siedzeniu, jedzie do pracy. Nie dotrze do niej. Już za chwilę jego limuzynie drogę zablokuje Adler-Trumpf-Junior. Po kilku sekundach podbiegnie kilku młodych ludzi. Padną pierwsze strzały. Nie miną dwie minuty, a tych, co to z bronią ruszyli na generała, już nie będzie. Pozostanie za to legenda jednej z najbardziej...

Ponad rok temu, w listopadzie 2013 r., do Muzeum Powstania Warszawskiego trafił eksponat o szczególnej wartości – stolik. Nie byle jaki jednak. Należący wcześniej do Jana Rzepeckiego „Prezesa”, szefa Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej, przez blisko 70 lat skrywał w sobie bowiem tajemnicę. Tzw. „memoriał Drobika”, czyli sporządzony przez szefa Oddziału II KG AK, Mariana Drobika „Dzięcioła”, raport dotyczący stosunku Polski do ZSRR, to zapisane na maszynie kartki, noszące datę 8 listopada 1943 r. Ze śladami upływu czasu, są dzisiaj jednymi...

„Jest początek września 1925 r. i jest takie zdjęcie. Zwyczajne – ale nie do końca, bowiem fotografie z tamtych lat mają w sobie niekiedy coś niewypowiedzianego. Z jednej strony są zapisem rzeczywistości, wspomnieniem chwili. Z drugiej zaś – niespełnioną zapowiedzią opowieści o dniach, które miały wyglądać inaczej. Takich, w których pisze się książki, buduje dom, podróżuje, aż w końcu zamyka wszystko w otoczeniu gromadki wnuków. Zamiast tego jest zaś postscriptum z nadpalonym rękopisem, gruzami, obozami i śmiercią, czasem gwałtowną, a niekiedy samotną”. Powyższe,...